Casablanca

Maandag 11 februari 2019

We hadden thuis via het internet een huurauto gereserveerd en aangezien onze ervaringen met autoverhuurders niet heel goed zijn, liepen we bedeesd richting het loket. Tot de betaling van de borg verliep alles vlekkeloos, maar toen de creditcard na twee pogingen het nog steeds niet deed, krabden we onszelf achter onze oren. Een duur telefoontje (bleek achteraf) naar de Rabobank in Nederland loste niets op. Daar stonden we dan op het vliegveld van Marrakech met wilde plannen om Marokko door te toeren. We wisten beiden dat lopen geen optie was. Je kan je misschien voorstellen hoe de sfeer omsloeg van vrij goedgezind naar redelijk prikkelbaar. Een andere autoverhuurder ving een glimp van onze wanhoop op en greep zijn kans. Hij bood ons een auto aan zonder dat we daarbij een borgsom hoefden te betalen. Dé slimme man. Hij rook onze paniek en als een leeuw beet hij recht in onze portemonnee. Als prooien zaten we in de val. We hadden weinig keus. We konden moeilijk onze hele vakantie annuleren. We accepteerden zijn bod en liepen verwachtingsvol met hem mee naar de grote parkeerplaats van het vliegveld. Was het de grote zwart gekleurde jeep? De kleine rode fiat Punto met hier en daar een deuk? We hadden geen idee waar we ja tegen gezegd hadden, maar heel slecht kon het niet zijn toch?  En gelukkig viel het mee. Een blauwe Renault Clio met ingebouwde navigatie en cruisecontrol werd de gelukkige. Hij mocht ons begeleiden bij onze tour door Marokko. De bofkont! We sloten onze IPod aan en al snel klonk Bob Marley uit de speakers. Don’t worry, be happy! En fluitend reden we de parkeerplaats af. Klaar voor ons avontuur en klaar om deze ochtend snel te vergeten.

Het verkeer in de grote steden van Marokko is in één woord chaotisch. Met een hele grote hoofdletter C. De wegmarkering op de straten is er slechts voor de sier. Het duurde niet heel lang voordat we daar achterkwamen. Een fietspad of stoep kennen ze bijna niet en daarom wordt de meest rechtse baan gebruikt voor alles wat voeten of poten heeft. En in Marokko is dat nogal een groot gedeelte van de bevolking. Hele kuddes met schapen haalden ons soms rechts in, want ook dat mag blijkbaar in Marokko. We manoeuvreerden ons de stad uit en haalden opgelucht adem toen we de snelweg hadden bereikt. De vele mensen waren als sneeuw voor de zon verdwenen en we hadden de weg voor ons alleen. Het was ongeveer 2,5 uur rijden naar Casablanca, maar dat was zeker geen straf. De wegen waren ontzettend goed onderhouden en we genoten kostelijk van het uitzicht dat Marokko te bieden heeft.  De snelwegen in Marokko zijn tolwegen en richting Casablanca passeerden we een aantal tolpoortjes.  Het kost een paar euro om je weg te vervolgen, maar gezien de goede wegen wordt het geld deugdelijk gebruikt.

Eenmaal in Casablanca, doorbrak het geluid van de claxon de stilte en begon de chaos weer op te spelen. De vele auto’s schoten rakelings langs elkaar op en wij probeerden ze allemaal te ontwijken. Wat soms nog een hele klus was. Ons eerste doel was een parkeerplaats vinden en de auto om te ruilen voor de benenwagen. Het was een hele opluchting toen dat eenmaal gelukt was en we ons gemakkelijker door de stad konden verplaatsen. Terwijl wij netjes wachtten op een opening in de lange rij auto’s, glipten de Marokkanen overal tussendoor.  Met gevaar voor eigen leven. Na herhaaldelijk lang wachten namen we de gewoonte van de bevolking over en glipten ook wij tussen de rijdende auto's door.  Op die manier duurde het minder lang voordat we oog in oog kwamen te staan, met een grote groen gekleurde moskee aan de rand van de stad. De Hassan || moskee. We leerden dat de groene kleur staat voor de islam en dat de moskee de grootste is van heel Marokko.  De moskee was een echt pareltje. Hij was versierd met de mooiste en kleurrijkste ornamenten. Het was er vol met toeristen en iedereen probeerden de mooiste hoekjes vast te leggen op beeld, maar door de grootte van de moskee waande je je alleen. Aan de achterkant van de moskee klotste het water van de Atlantische oceaan tegen de hoge muren. Wanneer je met de rug naar de stad staat, lijkt het alsof de moskee drijft in het vele water. Op die manier is het mogelijk om in één van de grootste steden van Marokko je te wanen in een zee van rust. Hoewel de moskee een echte must is om te zien, zijn er daarnaast niet veel eyecatchers in de stad te vinden. Planmatig hadden we de juiste keuze gemaakt om er slechts één dag te verblijven. De terugweg naar de auto struinden we langs de kleine lokale marktjes die de stad rijk is. De kinderen waren duidelijk onder de indruk van onze verschijning en bekeken ons  openlijk, doch verlegen. Wanneer de ondeugendste begon te zwaaiden, volgde de rest al snel. Het zonnetje scheen, maar de vriendelijkheid van de mensen verwarmde ons nog het meest. In een parkje net buiten het centrum kwam een vrouw naar ons toe gelopen. Nieuwsgierig vroeg ze waar we vandaan kwamen en wat onze plannen in Marokko waren. We kletsen wat en luisterden naar haar aanbevelingen over het land. Toen ze wegliep stuurde ze een luchtkus onze kant op en riep er achteraan dat wanneer we gingen trouwen in Nederland, ze er bij zou zijn. 

Die middag aten we voor het eerst een echt Marokkaans gerecht: een tajine viande hachee.  Een tajine (een stoofpot van aardewerk) gevuld met gehakt en ei gestoomd op hoog vuur.  Wauw, wat was dat heerlijk! Het was de eerste, maar zeker niet de laatste tajine die we in Marokko aten. Ook de zoete Marokkaanse muntthee viel erg in de smaak. We verheugden ons toen al, op de dagen die nog komen gingen en al het eten dat we nog mochten gaan proeven.