Marrakech

Donderdag 21 februari 2019

Net als de rit van Fez naar Merzouga, was ook de autorit van Todra Gorge naar Marrakesh, in onze ogen, te lang om in één dag te rijden.  Ik had op een blog gelezen dat Skoura een leuke tussenstop was en om die reden had ik een hotel geboekt in de palmenoase. Toen we aankwamen bij het grote gebouw, dat eruit zag als een kasteel duurde het vrij lang voordat iemand op de bel reageerde. Een man hielp ons met onze tassen en begeleidde ons naar een slaapzaal waar we onze koffers konden neerzetten. De kamer waar wij zouden overnachten was nog niet klaar dus mochten we op het dakterras van het welkomstdrankje genieten.  Hoe langer het duurde voordat onze kamer klaar was, hoe meer wij gingen rondkijken in het hotel. De ene kamer zag er nog stoffiger uit dan de andere en in de grootste ruimte, waar volgens de booking.com-advertentie het restaurant moest zitten, waren ze druk aan het verbouwen.  Het zag er totaal niet uit zoals op de foto's en we konden onze onvree niet langer maskeren. We zaten te dubben over wat we moesten doen. We hadden relatief veel geld voor de kamer betaald en dat was het sowieso niet waard. Waar we een paar jaar geleden misschien de twee dagen hadden uitgezeten, stapten we nu ontevreden naar de hotelbaas toe. We spraken uit dat we ontevreden waren en je zag de schrik op zijn gezicht. Hij was gelukkig meegaand, snapte dat de verbouwing niet handig gepland was en maakte er geen punt van. We annuleerden beide overnachtingen en reden door naar de grotere stad Ouarzazate, die enkele kilometers verderop lag. Toen we in de auto zaten en wegreden bij het hotel, waren we stiekem een beetje trots op onszelf en groeide ons zelfvertrouwen. Dat hadden we toch mooi even geregeld.  We besloten om één nacht in Ouarzazate te overnachten en al een dag eerder in te checken in Marrakech. 

Vrijdag 22 februari 2019

Toen we van Ouarzazate naar Marrakech reden, reden we voor ons gevoel het einde van onze vakantie tegemoet. Het was de laatste stop van onze reis en dat betekende dat het einde steeds meer in zicht kwam. Het was een mindfuck, waarmee we onszelf geestelijk in verwarring brachten.  We hadden nog vijf dagen in Marrakech, wat eigenlijk betekenende dat we nog één derde van onze reis tegoed hadden. 

De rit van Ouarzazate naar Marrakech was een bijzondere rit door de bergen. Haakse bochten leidden ons door de grote gesteenten en wederom zagen we de witte sneeuw contrasteren met de strak blauwe lucht. Het was alsof iemand met een fijngeslepen potlood de contouren van de berg tegen de lucht had geschetst.  We werden voor de zoveelste keer getrakteerd op een prachtig stukje Marokko, waar we door de wegwerkzaamheden extra van konden genieten. De laatste 40 kilometer naar Marrakech reden we noodgedwongen 20 km/h. Maar om de bulldozers aan de linkerkant van ons zicht te doen vergeten, keken we dromend over onze rechter schouder neer in de diepe dalen en op tegen de hoge bergen.  

Voordat we in Marrakech onze huurauto naar het vliegveld terugbrachten,  reden we eerst naar het nieuwe gedeelte van de stad. Grote gebouwen, westerse mensen en Europese winkels, begaven zich langs de weg.  De Mac Donalds gevestigd naast de Zara, opgevolgd door de H&M. Het was zo tegengesteld aan wat we de andere dagen in Marokko hadden gezien. Toeristen in korte rokjes met blote schouders huppelden met grote tassen vol westerse mode over de stoep (ik besef mij dat het voor de lezende man, nu pas écht interessant begint te worden). Het was even omschakelen, daar waar ik de hele reis mijn best deed om in ieder geval mijn knieën en schouders te bedekken.  

We hadden weinig warme kleding meegenomen en de kleding die we hadden meegenomen waren intensief gedragen voor een iets te lange tijd. Om die reden kocht ik bij de H&M een nieuwe trui, zodat ik de dagen in Marrakech fris door kon brengen. Het was een fijn gevoel toen we met de huurauto richting het vliegveld reden. We hadden geen borg betaald, dus er stond ons geen ongemakkelijk gesprek te wachten waarin de autoverhuurder ons geld probeerde af te troggelen. Daarentegen reageerde hij ontzettend vriendelijk, liep een rondje om de auto en bracht ons zelfs gratis naar ons volgende hotel. 

Op een druk punt waar auto's en scooters kort langs ons op raasden, pakten we onze spullen uit de taxi, bedankten we de autoverhuurder en schudden we de hand van de hotelwerknemers. Ze hadden ons opgehaald en tilden onze tassen terug naar het hotel. Door smalle afgelegen steegjes volgden we hun weg. In mijn hoofd probeerde ik de foto's uit de advertentie voor mij te halen. Had ik mij vergist met boeken? Ik had een spa geboekt met zwembad en luxe uitstraling, maar waar we naar op weg waren zag er alles behalve luxe uit. Bij een kleine houten deur, waar zelfs ik moest bukken, gingen we naar binnen. Totaal verrast over wat zich achter de deur bevond, liepen we met open mond de raid door.  Het was een spa, zoals een spa hoort te zijn. Fris, rustgevend. stijlvol en met ook nog eens hele goede service. 'Riad de Vinci & Spa' is een echte aanrader, voor een mooi en betaalbaar hotel in de medina. 

Na een korte uitleg van de manager over de bezienswaardigheden van de stad, waren we klaar voor het oude gedeelte van de stad.  De verhalen over opdringerige en norse verkopers hadden ook ons bereikt, maar onbevooroordeeld begonnen we onze wandeltocht door de souks.  Een labyrint van kleine straatjes met honderden winkeltjes, met allemaal hun eigen specialiteit. Van kruiden en zeepjes tot tapijten en zilveren lampen. Zeker een reden om de terugvlucht een extra ruimbagage bij te boeken.  Via de kleine steegjes, kwamen we uit op het Djemaa el Fna. Het centrale plein in het midden van de medina; het bruisende hart van Marrakech.  Een plek die je zeker gezien moet hebben als je houdt van bedrijvigheid en hectiek. Er is vrijwel geen levendiger plek in Marokko te vinden dan dit centrale plein. Een plein waar je van houdt óf gillend weg rent. Wij gingen er iedere dag even heen, om een kijkje te nemen en te zien hoe de muzikanten, de acrobaten, de waarzeggers, de verhalenvertellers, de buikdanseressen, de straatverkopers en henna tatoeëerders hun best deden om de toeristen te vermaken. 

Zaterdag 23 februari 2019

Terwijl het zonlicht zijn weg vond  door de spleet tussen de gordijnen, draaiden wij ons nog een keer om.  Er was geen wekker die ons dwong op te staan en zo lang onze lichamen daar behoefte aan hadden, bleven wij mooi nog even liggen.  

Na het ontbijt wandelden we via de Koutoubia moskee naar het paleis El Bahia.  Zonder kaart struinden we door de stad. We hadden alle tijd, want niemand verwachtte ons op enig moment terug in het hotel. We bezochten nogmaals het centrale plein en de souks.  Om alvast wat inspiratie op te doen voor mogelijke souvenirs. Daar waar wij te voet het doolhof van de souks passeerden, deden veel van de Marokkanen dat op scooters. Toeterend raasden ze door de kleine en smalle steegjes, waardoor menig mens aan de kant moest springen.  De uitlaatgassen bleven hangen onder houten latjes, die de souvenirs beschermde tegen zonlicht en regen. Wat ervoor zorgde dat onze kleding bij terugkomst in het hotel, vaak rook alsof we een ouderwets avondje waren wezen stappen, in de tijd dat roken in een café nog de normaalste zaak van de wereld was.  Er was op die momenten niets fijner dan de kleren uit te hangen en ze in te ruilen voor onze badkleding, om met 28 graden lekker in de zon op het dakterras te vertoeven.  De zon was heet en het water in het zwembad zo koud, dat het zelfs met 28 graden stiekem een beetje afzien was. Maar we lieten ons natuurlijk niet kennen en dapper gingen we regelmatig kopje-onder. Het warme weer had ons uitgeput. Lichtelijk oververhit keerden we rond een uur of drie terug naar onze hotelkamer, waar ons bed  ons verleidelijk aankeek. Omdat de tijd het toeliet, kropen we onder de dekens voor een gewenst middagdutje. 

Toen het begon te schemeren liepen we via de souks naar het Djemaa el Fna. Het was de eerste keer dat we in het donker het plein over gingen en ik was benieuwd of dat de sfeer zou veranderen. Het was drukker. Drukker met toeristen en drukker met mensen die een centje wilden verdienen.  In het gebied rondom het plein zijn meerdere  cafeetjes en restaurants gevestigd, waar wij een leuk eettentje van uitzochten.  Na weer een voortreffelijke tajine liepen we terug over het plein om tot laat in avond getuige te zijn van het spektakel dat zich voordeed.  We zagen hoe de meerderheid van de mensen hun eigen diensten inzetten om geld te verdienen, maar zagen ook hoe enkele van hen hier dieren voor gebruikten. We zagen hoe slangenbezweerders hun cobra's betoverden en zagen hoe sommige mannen met een aapje aan een ketting op hun schouder rondliepen. Het is verschrikkelijk om te zien, maar ik ben er nog niet over uit wat ik verschrikkelijker vind. De mannen die de aapjes aan de ketting leggen of de toeristen die er vervolgens mee op de foto gaan.  Om de rillingen van te krijgen. 

Ondanks de vele mensen en het gekrioel, kregen we geen onveilig gevoel op het plein. Zo lang je goed op je tassen past en niet te veel waardevolle spullen meeneemt, is er niet veel om bang voor te zijn. Althans toen er plots een man met een aapje op 5 cm afstand naast me stond, sprong ik toch wel een kleine meter de lucht in.  Waarop ook hij een sprongetje maakte.  Dat was wel weer even genoeg rumoer voor één dag en we liepen met alle indrukken terug naar het hotel.  

Zondag 24 februari 2019                       /                    Maandag 25 februari 2019

De dagen in Marrakech bestonden vooral uit een ochtend tour door de stad en een middag tour rondom het zwembad.  Iedere dag struinden we wel even door de souks en iedere dag namen we wel een verfrissende duik. Onze derde dag in Marrakech week hier dan ook niet veel van af. Na het typisch Marokkaanse ontbijt, bestaande uit jam, een 'la vache qui rit kaasjes', een stuk brood en een pannenkoek met honing, sloften we op onze slippertjes door de stad. 

Het grotendeel van de mensen die wij vooraf spraken over onze reis naar Marokko, waren lichtelijk cynisch en vroegen zich af wat we in Marokko te zoeken hadden. Ze vroegen wat de reden was geweest dat we Marokko hadden gekozen, maar ik zal je zeggen dat ik eigenlijk geen idee heb. Ik kan mij het moment niet meer herinneren dat ons gebracht heeft tot de keuze van Marokko, maar nu de vakantie er bijna op zit ben ik zo blij dat we die keuze hebben gemaakt. 

Het is een divers land, waar je naar toe kan voor avontuur of luxe, voor een stedentrip of een lange rondreis. Waar je naar toe kan om heerlijk te eten of lekker te zonnen. Waar je kan wandelen in de bergen en kan surfen aan het strand.  Wees op je hoede en luister naar je gevoel, maar laat je vooral niet leiden door vooroordelen die er misschien zijn.  Wij hebben het land als zeer prettig ervaren en zelfs het hosselen van de verkopers viel in onze ogen reuze mee.  Als je er geen behoefte aan hebt loop je gewoon door en als je niet overdreven een winkel in kijkt, spreken ze je in 9 van de 10 gevallen niet eens aan. In onze ogen zijn er geen reden om Marokko niet te bezoeken. Vooral niet als je een keer in bent voor iets anders. 

Wij waren er tijdens het sinaasappel-seizoen en overal waren de grote oranje gekleurde vruchten te vinden. Voor een heerlijke frisse jus d'orange of verrassend dessert, die onze hele reis terugkeerde. Schijfjes sinaasappel bestrooid met kaneel.  Op iedere menukaart was het te vinden en soms kreeg je het zelfs zonder dat je het besteld had; als service van de zaak.  De sinaasappelbomen vulden de parken in de stad en stonden triomfantelijk langs de kant van de weg.  Het grappige was dat alle sinaasappelbomen die er in de stad te vinden waren, opvallend leeg waren aan de onderkant. Waarschijnlijk doordat alle voorbijgangers hun arm naar hem uitstrekken en er stiekem van proeven als een verboden vrucht. 

De vakantie was bijna ten einde en dat betekende dat de dirhams die we nog in onze portemonnee hadden, uitgegeven konden worden aan souvenirtjes voor thuis. We hadden tijdens onze wandelingen door de souks al goed rondgekeken en wisten daarom vrij snel wat we wilden hebben.  Het onderhandelen liet ik over aan Sander, aangezien dat niet één van mijn sterkste punten is. Sander dong het ene na het andere souvenirtje af en  ik werd er alleen maar ongemakkelijk van. Terwijl je weet dat de verkopers niets anders willen dan dat je afdingt, voelde het voor mij niet goed. Uiteindelijk was ik blij met onze aankopen en konden we een stukje van het mooie Marokko in onze backpack mee terug naar huis nemen. 

Dinsdag 25 februari vlogen we naar huis en zat onze 16 daagse vakantie erop.  Tevreden en dankbaar voor alles wat we hadden meegemaakt, pakten we die ochtend onze tassen in. We hadden weer een paar aspecten van onze bucketlist kunnen afstrepen en waren weer meerdere ervaringen rijker. Ervaringen die niemand ons meer afneemt en die we ons hele leven met ons meedragen. 

Marokko, bedankt! Je was bijzonder!