Nuwara Eliya

Zondag 10 november 2019

We hadden de nacht overleeft. Ik vind niet snel iets vies en ben echt wel het een en ander gewend, maar dit hotel was niet echt een hotel te noemen. Het waren twee slaapkamers in een huis, wat door een gordijntje werd afgesloten van een woonkamer waar de hele familie de hele dag voor de televisie zat gekluisterd. Voor noodgevallen hebben wij altijd onze lijkzakken mee en ook deze keer kwamen ze weer van pas. Helaas komt het toch nog regelmatig voor dat de hotelkamers niet lijken op de mooie, hygiënische foto's op booking.com. Al snel lieten we de muffe, klamme hotelkamer achter ons en liepen we met onze tassen naar de overkant van de straat; waar zich het treinstation bevond. We hadden erg uitgekeken naar het moment en verwachtingsvol arriveerden we een half uur voor vertrek op het perron. De minuten tikten weg en de sfeer onder de toeristen werd steeds grimmiger. Iedereen probeerde de beste plek op het perron te bemachtigen en keek gespannen op, als de rails kraakten. We hadden twee stoelen in de derde klas gereserveerd, maar lazen op alle blogs op het internet dat dit niet mogelijk was. Je zou alleen kunnen reserveren in de eerste en tweede klas en de derde klas was ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’. We hadden geen idee wat we nou eigenlijk gereserveerd hadden, maar aangezien we er toch niets meer aan konden veranderen, besloten we geduldig af te wachten. De trein arriveerde op het perron en iedereen stond op van zijn of haar stoel. Een medewerker wees ons onze wagon aan en blij verrast waren we bij het zien van onze plekken. Een gereserveerde stoel in een rustige coupe. Dichtbij twee open deuren, waar we voor de kiekjes gewaagd uit gingen hangen. Het was perfect!
Het was een oude trein en door de stoom die vrij kwam, kreeg ik een echt Harry Potter gevoel. Als we een spoorovergang of tunnel naderde, floot die luidkeels de verte in en wisten we dat we onze benen moesten intrekken. Door prachtig fel groene theeplantages en bossen reden we richting Nuwara Eliya. Het weer werd steeds slechter en even begon het zelfs te regenen. Het weer was door de hoogte waarop we ons bevonden flink afgekoeld. Zelfs koud te noemen. Het verschilde 15 graden met de dagen ervoor en in de tuktuk richting het centrum van Nuwara Eliya sloegen we ons dekentje om ons heen. We hadden geen hotel geboekt en besloten bij een hotel, dat volgens Tripadvisor goed stond aangeschreven, aan te kloppen. Een vrolijke man begroette ons en hij wilde ons met liefde een slaapplek aanbieden. We konden niet wennen aan de kou en hulden ons in de warmste kleding die we bij ons hadden. De treinreis had zo’n 3 a 4 uur geduurd, dus het was al tegen het eind van de middag dat we in het hotel arriveerden. We zagen er tegen op om de kou van buiten te trotseren, dus we besloten in het restaurant van het hotel een hapje te eten. Daar ontmoeten we een gezin met een Franse vrouw en een man uit Sri Lanka, hun twee koters en hun nanny. We raakten aan de praat en na een kort gesprek nodigde de man, genaamd Asanka ons uit voor een overnachting in Colombo. We spraken nog niets af, bedankten voor het aanbod en besloten af te wachten  tot het einde van de reis. Het hotel was erg gedateerd en we besloten om voor de volgende nacht een ander hotel, iets meer in het centrum te boeken. De hotelmanager reageerde lichtelijk geïrriteerd toen wij hem het nieuws meldden en vroeg nog argwanend waarom we weg gingen. We vonden dat we hem geen antwoord verschuldigd waren en lieten het antwoord vaag. Het was een bijzondere man, die zelfs een beetje van Mister Bean weg had. Alleen dan de gemene versie. Hij had een gemeen en fout lachje en toen we de volgende morgen met onze backpacks het hotel verlieten, zag ik hem in mijn hoofd al gemeen door het raam naar ons staren. De kraaien vlogen rondjes boven ons hoofd, wat het beeld helemaal compleet maakte. 

Maandag 11 november 2019

Het volgende hotel was echt een stuk beter en achteraf baalden we dat we hem niet direct geboekt hadden. Het zat midden in het centrum, dat eruit zag als Oostenrijk zonder sneeuw. De uitstraling van de huizen, het hoogteverschil en het gebruik van hout deden de stad doen lijken op een winters ski-oord. En dat in het midden van Sri Lanka. Nuwara Eliya is ontzetten groen en door de kou groeien er dezelfde groenten als in Nederland. In de ochtend ontmoeten we een tuktuk-chauffeur die naast ons hotel geparkeerd stond. Hij bood ons een tour aan langs alle highlights en we accepteerde zijn aanbod. De man heette Alwis. Hij was een vrolijke snuiter, met een grote dopneus. We reden via de theeplantages, langs zijn ouderlijk huis, waar we zijn ouders en zus begroette, naar de theefabriek. 

Een vriendelijke goedlachse jongeman leidde ons rond en omdat het maandag was, was er niemand aan het werk in de fabriek. Er was zondag niet gewerkt op de plantages, dus er waren geen theeblaadjes om te produceren. Hij legde het hele proces uit en vertelde dat hij dat kon, in 5 verschillende talen. Het was leuk om te zien en uitleg over de verschillende theesoorten was verhelderend. De rondleiding kostte niets, maar het personeel hoopte natuurlijk dat je in het souvenirwinkeltje een afschuwelijk duur pakje thee kocht. Ik ben best een liefhebber van thee, maar van €25 gaat mijn thee niet beter smaken. We dronken daarom maar een kopje thee met gebakje in het restaurant, om zo toch wat geld te doneren. Na de theefabriek reden we door naar de Ramboda waterfalls.

Voor een paar euro klim je 30 minuten omhoog en kom je uit bij een onbeschrijflijk mooie waterval. Doordat het regenseizoen was, waren alle watervallen op hun best en gutste het water de berg af. Het was prachtig hoe groen alles was. Bijna fluorescerend. Een waar sprookje! Op de weg terug vertelde Alwis van alles over zichzelf, over zijn gezin, zijn huis en zijn werk. Het is mooi om te zien hoe persoonlijk de lokale mensen zijn en hoe blij ze zijn dat je er bent. Ze werken hard voor hun geld en wanneer je betaald voor een tour, geeft het je een goed gevoel dat je weet waar het geld terecht komt. Na de tour waren we nog meer verliefd geworden op Nuwara. De natuur is fantastisch en de frisse en koele lucht is, in vergelijking met het bedrukte warme weer in de rest van Sri Lanka, een verademing. Ken je dat gevoel dat iets zo mooi is dat je niet weet hoe je het moet omschrijven. Dat je blown away bent en je hele vocabulaire ineens als sneeuw voor de zon verdwenen is en je met open mond om je heen kijkt. Dat is wat Nuwara Eliya met je doet!  Rond het eind van de middag keerden we terug naar het centrum en pakten we in een lokale pub een lunch en een biertje. Het was een gezellig bruin café, gevuld met enkel mannen. We hadden een geslaagde dag gehad en tevreden keerden we terug naar het hotel, waar we de gehele avond bivakkeerden onder onze dikke deken. 

Dinsdag 12/11 

De nacht was voorbij gevlogen. Aan één stuk door hadden we de film van onze dromen afgespeeld. Uitgerust werden we wakker. Vandaag zouden we de trein richting Ella pakken. We hadden de 7 uur durende treinreis opgesplitst en dat was ons erg goed bevallen. De trein zou pas in de middag vertrekken, dus hadden we ruimschoots de tijd om op het dakterras nog een boekje te lezen. Vanaf het dakterras zagen we Alwis alweer staan op zijn vaste plek. Moeite doen om klanten binnen te halen. Af en toe keek hij onze kant op en zwaaide hij. We hadden de dag ervoor afgesproken dat hij ons naar de het station zou brengen en dus bleef hij dicht bij ons in de buurt. Zoals gewoonlijk voegden we ons tussen de klanten van de lokale bakker om weer een heerlijk ontbijtje te bemachtigen. Toen we met onze tassen naar beneden liepen, reed Alwis zijn tuktuk al voor. Hij reed ons nog een meer langs de uitgestrekte theeplantages en het heuvelachtige landschap en zwaaide ons bij het treinstation uit. Wederom hadden we een perfecte plek in de trein bemachtigd. De tickets die we 1,5 week geleden besteld hadden, waren voor twee stoelen in twee verschillende coupes, maar door de enkele lege stoelen konden we alsnog bij elkaar zitten. Voor nog geen 3 euro maak je één van de mooiste treinreizen van de wereld en hang je uit de ramen en deuren. De tijd vliegt voorbij, net zo snel als dat de trein voorbij raast. Je kijkt je ogen uit en geniet van iedere minuut. Op het station van Ella verliet iedereen de trein en verlieten we in een lange rij het station. Het centrum van Ella is sfeervol en gezellig, maar bovenal erg hip. Je vind er meerdere insta-proof eettentjes en het personeel wat in de barretjes werkt zijn knappe, goed gestylde jonge gasten. We lieten ons afzetten bij ons hotel: Hideout, waar we uitzicht hadden op de Nine Arch-bridge. Het prachtpraaltje van Ella.  Het Hideout hotel zijn twee zeecontainers geplaatst tegen de helling van een heuvel. De hippe inrichting, de rust en de hangmat voor de container maken het een perfecte uitvalbasis om dichtbij de Nine Arch-bridge te zitten. Binnen vijf minuten lopen bevind je je op de voet en kun je met een beetje geluk de blauw gekleurde trein voorbij zien razen.  Het werd al snel donker toen we na de treinreis besloten om toch nog snel even een kijkje te gaan nemen bij de brug. Net voor het donker bereikten we ons hotel. We bestelden wat eten en aten dat op in onze hangmat en ons balkon op de helling. Met onze ogen dicht luisterden we naar het geluid van de krekels en het gekwaak van de kikkers. Tot in de late uurtjes genoten van de jungle waar we boven zweefde. Het was een fantastische ervaring.