Anudhaphura

Zaterdag 2 november 2019

Na een ontbijt in het hotel was het plan om met de bus naar Anudhaphura te vertrekken. Volgens maps.me was er dichtbij ons hotel een bushalte en zonder enige voorbereiding besloten we daar maar naar toe te lopen. Geen idee hoe de bussen in Sri Lanka geregeld waren, maar daar zouden we vast snel achter komen. Bij de bushalte aangekomen vroegen we een aantal mensen waar en hoe laat de bus zou komen en wel geteld 5 minuten later stonden we met al onze bagage in de bus. De hele straat hielp ons om de juiste bus aan te houden en zelfs de tuktuk chauffeurs, die aan ons konden verdienen, hielpen ons de juiste bus aan te wijzen. De bus was goed vol. Sander had net zijn laatste been binnen boord of de bus raasde alweer verder. Daar stonden we dan voorin de bus met vier tassen en onze handen stevig om de metalen buizen geklemd. De hele bus keek ons verwachtingsvol aan, hoe zouden ze dit gaan aanpakken. Ik denk dat ze aan onze vertwijfelde gezichtjes konden aflezen dat we daar zelf ook nog geen antwoord op hadden. Achterin de bus was een man bereid een stoel op te schuiven zodat we naast hem konden plaatsnemen. Super lief! Maar dat maakte de situatie niet minder complex. Als eerste liep Sander met één van de twee grote backpacks in de rijdende bus naar achteren. Zo nu en dan raakte de schoenen aan de buitenkant van de tas, een slapende  Sri Lankees, maar uiteindelijk lukte het hem om met de tas bij de vrije stoel uit te komen. Nu ik nog. Ik stond nog met drie tassen verdwaald voorin de bus om me heen te kijken. Als een ware estafette kwam Sander terug om de volgende tas te halen. En zo duurde het een tijdje voordat we eindelijk op onze plek achter in de bus plaats namen. De 3,5 uur durende busreis kon beginnen. 

In Nederland plaats iedereen zijn of haar tas naast zich, om ervoor te zorgen dat niemand plaats neemt op de stoel. We zijn gehecht aan onze eigen ruimte en privacy. In Sri Lanka is dat wel anders. Ze gaan hier nog net niet bij elkaar op schoot zitten en het maakt echt niet uit of je een bekende bent of niet.  De uren vlogen voorbij. Vanuit het raam keken we hoe het landschap veranderde en volgenden we met onze ogen de voorbij flitsende lokale mensen en hun gewoonten. Eenmaal aangekomen in Anudhaphura besloten we de kilometer naar ons hotel te wandelen.  Een domme beslissing, bleek al snel. De hitte en de hoge luchtvochtigheid maakten dat een korte wandeling al een hele opgave is en aangezien een tuktuk ritje een paar stuivers kost, is lopen alles behalve een goede optie. De hotelkamer die er op booking.com prima uitzag, bleek in de realiteit gevuld met muggen. In de eerste vijf minuten hebben we er alleen al 40 van het leven beroofd. Niet echt de boeddhistische gedachte, maar een andere oplossing zagen we niet. De lange busrit had ervoor gezorgd dat het al eind van middag was en dus tijd om een hapje te eten. Te voet liepen we richting het 'centrum' waar we naar een poos ronddwalen geen geschikte eettent vonden. We besloten in het hotel  een maaltijd te bestellen en maakten een plan voor de volgende dag. Het voordeel aan de tijd waarin wij leven is dat alles vindbaar is op het internet. Tips, tricks, do's en don't; alles kun je met een kleine zoekslag vinden.  Echter is dit ook meteen nadeel, aangezien iedere fanatiekeling met internettoegang zijn verhaal kan delen.  We lazen die avond tientallen blogs van mensen die in Anudhaphura waren geweest en de tempels hadden bezocht. De een was positief en de ander had enkel negatieve opmerkingen. De blogs waren zo uiteenlopend dat we er geen wijs uit konden worden.  In Anudhaphura is een tempelcomplex met ongeveer 4 à 5 tempels waarvoor je een ticket moet halen. Een afgesloten gebied waar je zonder je ticket niet binnenkomt. Een ticket van 35 dollar per persoon. Voor Sri Lankaanse begrippen een hele hoop geld. De hele avond twijfelden we of een bezoek aan het tempelcomplex het geld waard zou zijn of dat we niet gewoon een fietsje moesten huren en lekker (in 30 graden) langs de gratis tempels moesten fietsen (die zijn er namelijk in overvloed).  We besloten de verschillende opties te linken aan spelkaarten die we uitgespreid op de tafel legden. Sander telde tot 3 en op drie zouden we beide onze voorkeur kenbaar maken.  1, 2, 3.. volgde en beide onze vingers wezen naar de kaart van de fietstocht. De keuze was gemaakt. In het hotel reserveerden twee fietsjes, waardoor onze keuze officieel werd en er geen weg meer terug was. We gingen vroeg naar bed, zodat we vroeg uit de veren konden om de hitte een beetje voor te zijn. Het zou mij benieuwen hoe we het er vanaf brachten. 

Zondag 3 november 2019 

Vroeg in de ochtend stapten we op onze fietsjes. De temperatuur was nog aangenaam en de fietsjes fietsen verrassend goed. Al snel bleek dat we de juiste gemaakt hadden. Het frisse windje op de fiets was heerlijk en we ontmoetten een hoop lokale, vriendelijke mensen bij de tempels. Aangezien vrijwel alle toeristen kozen voor de betaalde tempels, hadden wij vaak het rijk alleen en konden we uitgebreid genieten van de witte stoepa's en de kennismaking met de lokale mensen. Ze waren benieuwd wat we van Sri Lanka vonden en toen we vertelden hoe fijn we het land beleefden, zag je de trots op hun gezicht verschijnen.  Bij sommige tempels vroegen we om iets meer uitleg over het boeddhisme en over hun tradities, waar ze openlijk over vertelden.  Zo kwamen we te weten dat de kaarsjes die ze aansteken bij de tempel licht brengen voor boeddha, maar ook symbool staan voor het feit dat alles eindigt.

Bij iedere tempel zie je een boom, een zogenaamde Bodhi tree, een wit gekleurde stoepa en een verblijf waar de monniken kunnen slapen. Het verhaal is dat boeddha zijn verlichting vond onder de bodhi tree, na een lange tijd van meditatie. Op de negenenveertigste dag bereikte hij de Nirvana, de verlichting .  De Bodhi-boom Sri Maha Bodhia, is afkomstig van dezelfde boom in Buddhagaya waaronder Boeddha 2600 jaar geleden verlichting bereikte, waardoor Sri Maha Bodhi de oudste levende boom in de gedocumenteerde geschiedenis van de wereld is.  De takken van de boom worden ondersteund door grote gouden staanders en ieder weekend komen er vele boeddhisten offers brengen naar de boom.  Het boeddhisme is een geloof waarin we iedere vakantie in Azië meer geinteresseerd in raken. Hoe meer we erover leren, hoe groter onze bewondering wordt. Het was een bijzonder geslaagde dag. Een warme, dat zeker. Niet alleen door de temperatuur, maar ook door de mensen en hun vriendelijkheid.  Hun openheid, verhalen en vooral hun hartelijkheid. Tegen het eind van de middag ruilden we de fietsjes in voor een tuktuk en vervolgden we onze weg naar Mihintale. Een dorpje gelegen naast Anudhaphura, waar een gelijknamig tempelcomplex zich bevindt.  De chauffeur van de tuktuk was eigenlijk al op weg naar huis, maar vond het toch te aantrekkelijk om nog een klein zakcentje aan ons te verdienen. Lichtelijk gehaast en met een hoge snelheid reed hij ons naar het tempelcomplex.  We klommen de 1800 trappen omhoog en kwamen uit bij plein waar we een groep jonge monniken tegen het lijf liepen.  Allemaal gehuld in een donker oranje gekleurd gewaad. Serieus keken ze in mijn camera en was ik vereerd om ze vast te leggen op beeld. Vanaf het plein kon je drie verschillende richtingen omhoog lopen. Eén richting kwam uit bij een groot wit gekleurd boeddha beeld, de andere richting kwam uit bij een grote oude steen waar je goed zicht had op de andere drie bezienswaardigheden en de laatste richting leidde je naar een grote witte stoepa. Vanwaar je prachtig uitzicht had over de beboste jungle. Via de 1800 trappen liepen we na een uurtje weer naar beneden en ontweken we onderweg nog wat hongerige opdringerige apen.  De zon ging langzaam onder en in het donker kwamen we terug bij het hotel. Om optimaal gebruik te maken van onze gehuurde fietsjes, fietsen we naar het centrum om aldaar een heerlijke westerse pizza naar binnen te schuiven bij de plaatselijke Pizzahut. Het grappige aan Sri Lanka is dat je gaat twijfelen of je er niet al jaren woont. Tijdens onze fietstocht zwaaide iedereen vriendelijk naar ons of gaf een klein knikje. Zoiets dat je doet naar je trouwe buurman die al jaren naast je woont. Je voelt je ontzettend welkom en geliefd. Het geeft een enorm warm gevoel. Bij thuiskomst spreidde wel snel de klamboe om het bed en kropen we onder de dekens. Gewapend tegen de muggen die onze aanval hadden overleefd.  We zouden de volgende ochtend vroeg de lokale bus naar Trincomalee pakken, dus we konden onze slaap goed gebruiken.