Little Corn Island

Maandag 21 mei 2018

"Romantisch als ik ben... maakte ik die ochtend een ontbijt op bed voor Sander. Het zou wederom een rustige dag worden die voornamelijk in het teken stond van reizen. Reizen richting de hoofdstad. Voor de laatste keer namen we de chickenbus. Wat zouden we die Amerikaanse bussen straks in Nederland gaan missen zeg... De situatie in Managua was lichtelijk verontrustend, dus we besloten direct vanaf het busstation in Managua een taxi te pakken richting ons hostel dichtbij het vliegveld.  De laatste week op Little Corn Island zouden we weinig meekrijgen van de protesten, dus die ene laatste dag op het vaste land wilden we niet riskeren. We gingen voor safe en bleven die dag in ons hostel bij het vliegveld. Even bijtanken voor we richting het paradijs zouden vliegen." 

Dinsdag 22 mei 2018

"We hadden heerlijk geslapen. Eindelijk weer een keer met airconditioning.  Om 5.00 uur in de ochtend maakten we aanstalten om richting het vliegveld te gaan. Het was een klein loket waar we onze spullen achterlieten, in de hoop ze op Corn Island weer terug te zien.  In een klein vliegtuigje vlogen we richting Blue fields, waar we de eerste landing maakten. Bijna het gehele vliegtuig liep leeg en met slechts 7 personen vervolgden we onze vlucht richting Corn Island.  Het weer was prima, een beetje bewolkt, maar de twee uur die we op de boot naar Little Corn Island moesten wachten was het droog.  Toen we onze tassen bij de boot hadden afgegeven en ze netjes droog lagen, kwam het ineens met bakken uit de hemel. Dat is wat ze noemen: Rainy season. De hele haven verzamelde zich onder het kleine afdak bij de ticketbalie. Het hield maar niet op met regenen en wij zagen de bui al hangen... maar toen het een beetje droog begon te worden nam iedereen plaats in de boot. Tussen de vele locals zaten we op een niet al te grote speedboot, die ons in 40 minuten naar Little Corn Island zou brengen. Alsof de locals een neus hadden voor regen trokken ze al gauw een landbouwzeil over de hele boot heen. En ja hoor, nog geen paar minuten later regende het pijpestelen. Het enige verschil met daarvoor was dat we nu op een varende speedboot zaten en met al onze kracht een landbouwzeil probeerden vast te houden. De kuilen in het zeil vulden zich al gauw met water en het werd een strijd om als eerste jouw kant hoger te houden dan die van je buurman, zodat hij het was die nat werd en niet jij. Wat hebben wij gelachen zeg. Drijfnat kwamen we aan op Little Corn Island. Tot op onze onderbroek. Wat een ervaring!  

Toen we aankwamen in ons hostel, dat gelukkig naast de pier lag, waren we toe aan een setje droge kleding. Het fijne aan een paar dagen op dezelfde plek blijven is dat je je tas weer eens uit kunt pakken. Je kan je voorstellen dat het voor de geur niet echt bevorderlijk is als kleding drie weken in een tas zit.

We deelden ons appartement met Manuel en Sibelle, een Zwitsers stelletje uit Zürich.  We ontmoetten ze toen ze op hun weg terug waren na een snorkeltour. Enthousiast vertelden ze over de vele haaien die ze gezien hadden en de grote stingrays. Even dacht ik nog dat ze een geintje maakten, maar ze waren bloedserieus. Dat beloofde nog wat! 

Ondertussen was het weer wat opgeklaard en liepen we langs de westkust van het eiland. Het zag er top uit, met veel leuke cafeetjes, witte stranden en prachtig helder water.  Hier gingen we ons wel vermaken! Sander nam als echte Robinson nog een kokosnoot mee naar huis die hij stoer met een mes onthoofde.  Ook de mango's lagen in grote getale op de grond en werden in de tas gestopt. 

'S avonds kookten we in ons eigen appartementje een heerlijke maaltijd van rijst met tonijn. Het toetje haalden we bij het café Tranquilo. Een ice cream sandwich, met penutbutter icecream en chocolate chip cookies. Verrukkelijk!  Misschien wel het lekkerste toetje dat we ooooit hadden geproefd. Tot laat in de avond kaartten we in het gezellige cafeetje en maakten we kennis met de lokale bevolking op het eiland. Het was alsof we Nicaragua verlaten hadden en in een totaal ander land waren aangekomen. Er heerste een echte caribbean vibe. Alles ging op een rustig tempo en woorden als 'yaaa maaaan' vlogen om onze oren. Wij houden ervan!! 

Woensdag 23 mei 2018

"Pas nu merkten we dat het regenseizoen begonnen was. De hele vakantie regenden het enkel in de nacht en was de dag overgoten met zon. Maar net nu, nu we ons in het paradijs begaven was het nat, nat en nog eens nat.. Bijna de hele dag door regende het. Niet een beetje motregen, nee échte buien. Heel af en toe was het een uurtje droog en kwamen we opgewekt in actie. We liepen een kleine drie kwartier richting het noorden van het eiland, waar de stranden het mooist moesten zijn. En dat was zeker niet gelogen. Als een ansichtkaart die werkelijkheid werd. Na twee uur heerlijk zonnen, zwemmen en snorkelen begon de lucht te betrekken. Je zag ze al aankomen in de verte... Dikke zwarte wolken vol met regen. Een goed moment om de benenwagen terug naar het hostel te nemen. Via de modderige wandelpaden liepen we via de jungle-achtige natuur terug. Onderweg ontmoetten we Omar, die met blote voetjes op een kleine crossfiets door de modder aan het sjezen was. Steeds bleef hij ons in de gaten houden en volgde hij onze bewegingen. Als hij ons zag twijfelen welke weg we moesten nemen schoot hij ons te hulp.  Hij was echt een schatje! Onderweg zagen we de vele mango's, bananen en ananassen groeien aan de bomen. Hoe heerlijk zou het zijn als die fruitsoorten in je achtertuin zouden groeien. 

Voor de regen waren we terug in ons appartement. De regen beperkte de mogelijkheden, maar gelukkig biedt Netflix altijd een uitkomst. Op ons bed keken we een heerlijke foute Amerikaanse komedie en hoorden we hoe de regen op ons dak kletterde. Die avond gingen we vroeg naar bed, in de hoop dat de donkere wolken morgen over zouden waaien...

Donderdag 24 mei 2018

"Sibelle en Manuel hadden ons aangestoken. Waar we eerst nog twijfelden tussen duiken of snorkelen werden we overtuigd toen zij van hun tweede snorkeltour terug kwamen. Met wéér wilde verhalen over haaien en schildpadden. We zouden gaan snorkelen! We schreven onszelf in voor de tour van 15.30 uur, aangezien we rond die tijd de meeste haaien konden zien.

De tijd tot 15.30 uur vulden we met zwemmen en zonnen op het noordelijke Otto beach. De toeristen op Little Corn Island waren door de protsten op twee handen te tellen, dus het strand hadden we nagenoeg voor ons alleen. Het water van de zee was warm, maar zorgde toch voor de nodige verkoeling. Voor het eerst in dagen was het de hele dag droog. We hadden het geluk aan onze kant! 

Ook bij de organisatie van de snorkeltour konden ze goed merken dat de toeristen Nicaragua voorbij waren gegaan. Waar de snorkeltocht normaal met 10 tot 20 personen gedaan werd, waren wij nu met zijn tweeën. Samen met de twee instructeurs vaarden we de zee op. Hoe verder we de zee op gingen, hoe helderde het water werd. 

De snorkeltour was nog mooier dan we verwacht hadden. We begonnen op spot 1 waar we na een kleine vijf minuten de eerste stingray zagen. Wat een beest. Ik kon niet anders dan zijn lange pijlstaart in de gaten blijven houden, maar Sander? Die zwom er vrolijk naar toe. Waar ik een stapje terug deed, deed Sander een stapje bij. De waaghals! Het koraal was prachtig. Mooi gekleurd en in de meest bijzondere vormen. We keken onze ogen uit. Na een half uur haalde de boot ons weer op en vaarden we richting de tweede spot. De spot waar het vooral draaide om de kleurrijke kleine visjes en het mooie koraal. We zagen een schildpad, meerdere vissen, zoals de triggerfish en de pufferfish en nog zo veel meer..  De derde en tevens laatste spot was de plek waar we haaien zouden zien. De instructeur benadrukte nog een keer dat wanneer we ons niet lekker voelden of in paniek raakten we hem het signaal moesten geven. Waarschijnlijk probeerde hij alleen de spanning wat op te voeren. Na tien minuten snorkelen hoorde ik het gebonkt onder water wat het signaal was dat de instructeur iets gezien had. Snel zwommen Sander en ik zijn richting op en al gauw zwommen we boven een nurse shark van 3 meter. Hij lag te rusten onder een grote steen, maar hield ons maar al te goed in de gaten. We zwommen verder naar de plek waar we de volgende drie haaien al zagen liggen. Sander en de instructeur zwommen opgewonden de nieuwe haaien tegemoet, maar ik bleef maar achterom kijken of meneer de haai niet heel toevallig honger had. Het was zo'n bijzondere ervaring en vergeleken bij het duiken in Indonesië was dit misschien nóg mooier! 

Vol met verhalen kwamen we terug bij ons appartement waar we ze deelden met Manuel en Sibelle. Het was hun laatste avond dus ze waren voorzichtig gestart met het pakken van hun tassen. Ze hadden hun baan opgezegd en waren al vanaf november aan het reizen en hadden nog twee maanden in het vooruitzicht. Lichtelijk jaloers werden wij ervan... Om hun verblijf op  Little Corn Island goed af te sluiten gingen we die avond met zijn vieren kaarten bij het cafe 'Tranquillo'. Ze leerden ons een nieuw kaartspel met zeer bijzondere regels. Het was de dames tegen de heren en met bepaalde afgesproken signalen was het de bedoeling om je teamgenoot aan de andere kant van de tafel door te signen welke kaarten je in je handen had. De aas was omhoog kijken, de boer was een knipoog, de vrouw was een opgehaalde schouder en de koning was een golfbewegende mond. Zo kon je samen spannen om te winnen van de concurrent. De bedoeling was wel dat je de signalen zo onopgemerkt aan je teamgenoot doorgaf, wat vooral in het begin niet helemaal soepel ging. Je kan je voorstellen hoe het eruit moet hebben gezien wanneer je al die signalen achter elkaar probeert uit te voeren. Het hele café moet zich wel hebben afgevraagd wat voor een malloten we waren. 

Het was een leuk spel en hoe meer potjes we speelden hoe beter we er in werden. De avond werd natuurlijk gewonnen door... je raadt het al: de dames! Who run the world...

Vrijdag 25 mei 2018

"Manuel en Sibelle hadden plaatsgemaakt voor een nieuw Oostenrijks koppel, wederom twee erg leuke mensen. 

De dagen op Little Corn Island bestonden niet uit actieve activiteiten of veel doen. Ze bestonden vooral uit tot rust komen, zwemmen, zonnen en snorkelen. De regen die de eerste twee dagen gevallen was, kon gelukkig de laatste dagen niet meer vallen en dus waren de laatste dagen zonovergoten.  Weer brachten we de hele dag door op het strand, waar ik rustig een boekje las en Sander met zijn nieuwe vriend uit Texas de onderwaterwereld verkende. Het was een man van rond de vijftig (maar met mijn leeftijdschatting-skills zou hij ook wel eens 30 of 80 kunnen zijn) die een witte waas van de zonnebrand over zijn hele lichaam droeg. Met zijn cowboy stem was alles wat hij zei grappig en Sander en hij konden het goed vinden. Het leuke aan reizen is dat iedereen, maar dan ook echt iedereen, in een goede vibe zit. Je ontmoet niet alleen mensen van je eigen leeftijd, maar ook wat rijpere (dat zeg ik best netjes toch?) mensen die in zijn voor lol en plezier. Ik kletste af en toe wat met zijn vrouw en het stereotype beeld van lezende vrouwen en niet-stil-kunnen-zittende mannen was compleet.

Toen we het zonnen en zwemmen een beetje beu waren (dat klinkt verwend hè..) liepen we door de jungle terug naar onze kant van het eiland. De hele week hadden we ons al verheugd op nog zon lekkere ice cream sandwiches en vanavond zou die er weer komen!  Tijdens het avondmaal lieten we bewust een beetje ruimte over om extra te kunnen genieten van het ijsje. Bijna rennend arriveerden we na het avondeten bij het café 'Tranquillo', waar we tegen de ober zeiden: 'Graag hetzelfde als eergisteren'. Hij lachte, maar al gauw trokken zijn mondhoeken recht. Hij vertelde ons dat het peanutbutter ice cream op was en dat hij ook geen chocolate chip cookies meer had. Even wilden we heel hard huilend wegrennen, maar uiteindelijk besloten we toch maar voor optie twee te gaan, vanille ice met chocolade coockies. De tegeltjeswijsheid van de avond was: bestel een lekker gerecht nooit een tweede keer, dan kan het alleen maar tegenvallen. "

Zaterdag 26 mei 2018

"De laatste dag op Little Corn Island was alweer aangebroken. Wat waren de laatste dagen snel gegaan. Om de laatste dag nog optimaal te kunnen genieten hadden we ons ingeschreven voor onze tweede snorkeltour. Dit keer om 13.00 uur. 

Na ons eigengemaakte pannenkoeken-ontbijt zochten we verkoeling bij het strand naast ons hostel.

We hadden twee weken een opblaasbare donut meegesjouwd in onze tas, maar tijdens ons verblijf op Little Corn Island was hij goed van pas gekomen. Het object dat bij de Action nog geen paar euro kost, was op het eiland één grote bezienswaardigheid. De hele week al keek jong en oud verwonderd naar de rubberen band die we onder onze arm droegen. Ze wezen, lachten en keken met grote ogen naar de met glazuur bestreken donut. Toen we bij de pier een groepje kinderen zagen spelen stond Sander dan ook al snel in de startblokken. Hij gaf de kids een onvergetelijke ochtend en allemaal stonden ze hijgend in hun natte kleren toe te kijken hoe de één na de ander vanaf de pier door de band heen sprong. Fantastisch om te zien! Ze waren zo blij, met zoiets kleins. Aan het eind van de ochtend lieten we de band achter bij het groepje kinderen en vanaf het strand zagen we ze nog lang spelen. 

Tijdens de tweede keer snorkelen waren we niet alleen. Dit keer gingen er twee Nederlandse en één Spaanse dames met ons mee. Speciaal voor ons bezochten we dit keer ook nog enkele andere spots. Eén ervan was een shipwreck.  Heef tof, maar ik heb daar écht te veel films voor gezien... Bij ieder raampje of iedere open deur hoorde ik het jaws-geluidje in mijn hoofd afspelen en zag ik de grote hongerige haai al aan mijn voeten knabbelen. Ik was blij dat de andere dames dit keer mee waren. Tegen de tijd dat de haai hen op had, had hij vast geen honger meer.. 

De tocht was wederom super mooi! We zagen iets minder haaien, maar dit keer zwommen de stingrays rijkelijk voorbij. Twee uur lang zwommen we tussen de vissen en het koraal door. Op een gegeven moment zat ik al bijna 5 minuten te staren naar iets waarvan ik niet zeker wist of het een haai was. Ik maakte het signaal dat ik iets had gezien en snel kwam de rest van de groep mijn kant op. Een grote nurse shark van 4 meter lag onder de steen. Deze lag alleen niet te slapen en je zag hoe hij gefocust onze kant op keek. Onze instructeur zwom zijn kant op... waarop de haai weg zwom en het grote gevaarte van 4 meter met zijn zwierende staart langs ons heen zwom. Zó tof, maar ook zó eng!

Uitgeteld keerden we terug naar ons hostel. We hadden op Little Corn Island vaak zelf gekookt in ons appartement, maar de laatste avond zouden we heerlijk uiteten gaan! Bij het café 'Desideri' aten we onze buikjes vol en dronken we de meeste verrukkelijke cocktails. We bestelden een lobster tail in witte wijn saus met Parmezaanse kaas. Een beetje op goed geluk. We hadden nog nooit kreeft gegeten en hadden geen idee of het zou smaken. Nou smaken dat deed het! Wat was dát lekker zeg. Iedere keer wanneer de ober dacht dat we het op hadden en het bordje wilde meenemen schudde Sander zijn hoofd. Hij at nog net niet het schaaltje erbij op. Een perfect gerecht voor een perfecte laatste avond. 

Eenmaal terug in ons appartement pakten we onze tassen voor de laatste keer in. Het zat erop... de volgende keer, wanneer wij onze tassen weer zouden uitpakken, zou in Nederland zijn...

Zondag 27 mei 2018 

"Ons verblijf op Little Corn Island zat erop. Sterker nog onze hele vakantie kwam aan zijn einde. De vele ervaringen die we hebben opgedaan gaven ons het gevoel dat we wel twee maanden waren weggeweest, maar nu moesten we toch echt weer richting Nederland.  

Vroeg in de ochtend, om 5.30 uur, pakten we de speedboot terug richting Corn Island. Onze vlucht zou pas om 13.00 uur gaan, maar de speedboot ging helaas maar twee keer op een dag. De overige uren spendeerden we daarom op Corn Island. 

We hadden al lang gewacht en toen we hoorden dat ons vliegtuig vertraging had, bood Netflix alweer een uitkomst! Toen de film af was gelopen hoorden we een zwaar geluid van een motor. Eindelijk, daar was ons vliegtuig! Het vliegveld was zo klein dat het maar één landingsbaan had en de bagagecheck in dezelfde kamer werd gedaan als de gate. We keken om de hoek van de deur en zagen ons kleine vliegtuigje aan komen rijden. Nóg kleiner dat het vliegtuigje van de heenweg. Hoe cool! We zorgden dat we vooraan stonden en als eerste plaats konden nemen in het vliegtuig. We konden met gestrekte arm het stuur en de vele knopjes aanraken. De vliegreis duurden 1,5 uur en was echt een magische reis. We vlogen laag door de wolken, dus je kon het land onder je nog goed zien. We vlogen over de vulkanen, de grote meren en zagen in de verte Isla Ometepe liggen. Het vatte onze hele reis samen en was echt de kers op de taart! Een betere en bijzondere afsluiting hadden wij zelf niet kunnen bedenken. 

De nacht brachten we wederom door bij het hostel naast het vliegveld. Onze vlucht terug naar Nederland zou de volgende dag om 14.30 uur zijn waardoor we in de ochtend nog tijd hadden om een souvenir te kopen in de stad. We wilden perse een echte Nicaraguaanse hangmat kopen, om de ontspannen sfeer mee terug naar Nederland te nemen. Na een beetje onderhandelen vonden we een geschikte die nét in onze tas paste. De reis was geslaagd! De vlucht terug naar Nederland verliep soepel. We waren in eerste instantie ver uit elkaar gezet, maar doordat een man wilde ruilen konden we toch de 10 uur durende vlucht naast elkaar zitten. Slapen ging niet echt. Met het hoofd naar achteren, met het hoofd naar voren, met het hoofd opzij. Ik geloof dat ik elke manier wel gehad heb, maar geen één werkte.  Gelukkig wisten we dat thuis ons eigen bedje op ons stond te wachten en dat slapen vroeg of laat toch wel goed zou komen. 

Toen we met de KLM-bus de Waalbrug over reden voelden het weer als thuiskomen. Het aanblik van Nijmegen voelde vertrouwd en al hadden we nog weken weg kunnen blijven, het was toch weer fijn om na zo'n fantastische vakantie veilig thuis te zijn..."