León

Donderdag 17 mei 2018

"Rond 11. 00 uur arriveerden we in León. De tocht vanaf Isla Ometepe was soepel verlopen, op de verhitte taxichauffeurs na. Het was ons gelukt! Klaar voor een nieuwe stad en heel veel avontuurlijke activiteiten, want die had León zeker te bieden!

We checkten in bij het Big foot hostel, waar we in eerste instantie de dorm met airconditioning boekten.  Aangezien 80% van de toeristen die wij spraken doorreisden naar Costa Rica, om de onrust in het land te vermijden, hoopten we dat het aantal waarmee we de dorm moesten delen aanzienlijk was gedaald.  Toen de gastvrouw van het hostel ons naar de dorm leidde, werd gelijk duidelijk waar de overige 20% van de toeristen zich begaf... Eén blik was genoeg en de slaapzaal werd al gauw om geboekt naar een privé kamer met eigen badkamer. Nadat we onze spullen hadden uitgestald waren we benieuwd naar de stad waar we de komende vier dagen zouden verblijven.  Het was heet in de stad. De gebouwen hielden de hitte vast, waardoor de gevoelstemperatuur een temperatuur werd, die wij niet gewend waren. Ik snap nooit hoe mijn vrouwelijke collega reizigers iedere keer zo fris en fruitig voor de dag komen.  Het zweet doet mijn haren krullen, mijn make-up vervagen en zorgt ervoor dat mijn frisse look als sneeuw voor de zon verdwijnt. Al leek dat de Nicaraguaanse mannen niet echt op te vallen.  Het was een gekke gewaarwording hoe bijna iedere man zijn werk neerlegde en een nekbreuk riskeerde om ons te volgen. Wanneer ze floten was Sander vaak degene die vragend naar zichzelf wees en een dikke knipoog gaf. Gelukkig konden ze zijn humor wel waarderen! De avond naderde en hoewel we geen fan zijn van in het donker over straat lopen met de onrust die er heerst, besloten we die avond een aantal drankjes te doen op het dakterras van een gezellig café. Zoals altijd gingen de kaarten mee en werd er fanatiek gespeeld. Geen winnaar bekend? Betekende n­óg een potje en zo werd het een lange avond.."

Vrijdag 18 mei 2018

"León barst van de mooie, grote en authentieke kerken.  Op onze route door de stad van die dag zouden we er een aantal passeren. Te beginnen met de bekendste; La catedral de León. De grootste kathedraal van centraal-Amerika. Via een smalle trap kun je het dak betreden, waar de witte kerk zich afspiegelt tegen de blauwe lucht. Hét perfecte plaatje! Vijfentwintig minuten krijg je de tijd om de stad van bovenaf te bezichtigen en als souvenir een aantal vakantiekiekjes te produceren. Wát een uitzicht en wat een prachtige kerk! Het zonlicht werd door de witte ondergrond sterk weerkaatst waardoor een zonnebril een echte must was. Een foto met geopende ogen was dan ook een échte uitdaging. 

De eerste kerk had de lat hoog gelegd, maar de andere kerken deden niet veel onder. Ze waren stuk voor stuk prachtig en hadden allemaal iets eigens. 

De hele dag wandelden we door de stad, met soms een korte break in de supermarkt. Niet perse om wat te kopen, maar om onze verhitte lichamen af te laten koelen door de airco. Het diende als een lijntje coke, waarna we weer opgewekt onze tocht konden vervolgen. Niet dat we daar enige ervaring mee hebben..  

We werden een beetje verliefd op de stad, zoals we dat eerder ook al op Granada werden. De Lonely Planet verwoordt het mooi: "Most people fall in love with Granada, but most of them leave their heart in León. 

León heeft naast de mooie stad, nog meer te bieden. Namelijk Vulkaanboarden! Iets wat vooral Sander op zijn bucket list had staan.  We hadden de ochtendtour voor de zaterdag geboekt en werden de volgende ochtend om 8.00 uur verwacht. De hitte en het vele wandelen had er flink ingehakt en na Sesamstraat kropen we dan ook lekker onder de lakens...

Zaterdag 19 mei 2018

"Klaar voor een goede dosis adrenaline! Stipt 8.00 uur zaten we op het kantoor van Vulcanoday te wachten op onze mede boarders; een stelletje uit Canada, een stelletje uit Australië, een jongen uit India, een vrouw uit Nieuw-zeeland en een man uit Schotland. Een gezellig mix van leuke, spontane mensen die zin hadden in een beetje avontuur. 

Met een pick-up reden we richting de voet van de vulkaan 'Cerro Negro' (zwarte berg). De rit verliep soepel totdat de chauffeur de as onder de auto kapot reed... maar zelfs dat kon de pret niet drukken. Al gauw bleek dat de pick-up wellicht ook niet helemaal over de juiste kwaliteiten beschikte... In plaatst van met een pick-up reden we die ochtend met onze Pik up (zie foto) richting de vulkaan..  Je kan je voorstellen hoe we in de lach schoten toen we erachter kwamen en hoe de grapjes eruit zagen die er gemaakt werden...

Na een half uurtje wachten kwamen we dan eindelijk oog in oog te staan met de 'Cerro Negro'. Een grote actieve vulkaan die bedolven was onder as. Ik slikte even twee keer toen ik zag hoe steil die was en vroeg mij de hele weg naar boven af hoe ik in godsnaam naar beneden zou komen. De tocht omhoog duurde 45 minuten. Niet heel lang, maar doordat je de rugzak en het bord moest tillen was de tocht toch redelijk pittig. Op de losse stenen baanden we ons een weg omhoog. Eenmaal boven werden we verwelkomd door een plaag van vliegen. Niet overdreven hadden we algauw honderden vliegen op ons lichaam. Ze staken niet, maar jeukten als een gek. Ik moest gelijk aan het tv-programma Fear Factor denken. Waar er de hele tocht omhoog gezellig gepraat werd, hield nu ineens iedereen stevig zijn mond dicht. Genoodzaakt om van de stilte en het mooie uitzicht (door de vliegen heen) te genieten.  Snel de gele overall aan en hopen dat je de vliegen er buiten kon houden.  Met een doek voor onze mond en een bril op ons hoofd waren we klaar om de rit naar beneden te maken. De gids kon het goed met ons vinden en dacht aan ons enthousiasme af te lezen dat wij wel eerst durfden. Ik paste vriendelijk, maar Sander ging ervoor! Ik durfde niet, ik stond met knikkende knieën bovenaan de berg, waarvan ik de grond niet eens kon zien.  Blijven staan was al lastig, laat staan dat je op een plank naar beneden moest. Het kon niet anders of dat ging met een hoge snelheid. Dat was althans wat ik dacht. Toen Sander plaatsnam op het bord en lichtjes naar achteren leunde ging hij als een speer naar beneden. Wel minder snel dan ik verwacht had, dus de hoop op een goede afloop nam ineens iets meer toe. Als een held op sokken trok ik mijn stoute schoenen aan en nam ook ik plaats op de geel gekleurde houtenplank. Daar ging ik. Iets minder soepel dan Sander, maar oké ik kwam beneden en je kan overigens niet overal goed in zijn toch... Als stuntelen al je hoofdkwaliteit is, komt vulkaanboarden automatisch op de tweede plek. Bijna bedolven onder de kleine steentjes kwam ik beneden aan. Waar ik niet anders kon dan mezelf uitlachen. Het was een hele toffe ervaring die we van onze bucket list konden afstrepen". Toen de hele groep beneden aangekomen was (en gelukkig ook allemaal niet even soepel) keerden we terug naar de stad, waar een verkoelend biertje ons al op stond te wachten. Daar waren we wel aan toe! 

Na een korte opfrisbeurt ging de tour verder en reden we met de andere twee stelletjes richting het strand. Waar we de hele middag chillden en de mannen nog een frisse duik namen in de zee. De golven waren 2 tot 3 meter hoog, dus de dames pasten vriendelijk. Het was een gezellige middag en steeds beter leerden we elkaar kennen. Het waren leuke mensen, die net als ons in waren voor een spelletje.  De kaarten die we hadden meegenomen werden dan ook goed gebruikt. Het Australische koppel leerden ons een nieuw spel, waarbij het doel was om iedere game als King uit de verf te komen. Aan het eind van de avond kon het natuurlijk ook niet anders dan dat ik de meeste King's op mijn naam had staan. De (achter)naam zegt het al.. 

21.30 uur keerden we terug bij ons hostel en waren we moe van de geslaagde dag. In bed haalden we af en toe nog wat askorreltjes uit onze haren en vielen tevreden in slaap."

Zondag 20 mei 2018

"De laatste dag in León zou een rustig dagje worden. De planning was om enkele souvenirtjes te halen, maar om daarnaast vooral niet te veel te doen. Iets wat voor mij kenmerkend is voor de steden van Nicaragua zijn de talloze kleuren. De muren vol kunst, de kerken in felle kleuren. Het wekt meteen een glimlach op je gezicht. Die ochtend maakten we een ronde door de straatjes van León en fotografeerde ik meer dan 50 deuren. Ieder in een andere kleur en ieder met een ander motief. Het wekte veel vragende blikken op van de lokale bevolking, maar waar de voorgevels voor hun al normaal waren, waren ze voor mij heel bijzonder. Bij iedere deur bleven we even staan. Zagen we hoe een op het eerste oog vervallen woning toch zoveel moois te bieden had. Het was niet alleen een thuis voor een bepaalde familie, maar het was bijna kunst. Door ze te fotograferen werden kleine details waar je normaal voorbij zou lopen ineens zichtbaar en groots. Voor mij het grootste souvenir dat ik mee kon nemen naar huis. 

De middag spendeerden we bij het zwembad van het hostel. Het waren mooie dagen geweest in León en wat waren we blij dat we de stad hadden bereikt. Het had zoveel moois geboden. Door alle leuke en mooie dingen die we meemaakten vergaten we vaak de onrust die er heerste in het land, maar iedere dag werden we er wel mee geconfronteerd. Je kon er niet onderuit komen. Voordat we in slaap vielen hoorden we knallen en wanneer we opstonden en de straten op gingen zagen we de stenen nog liggen. De protesten tekenden het land steeds iets meer. We kregen vaak berichten van het thuisfront of we last hadden van de protesten en of ze niet gevaarlijk waren voor ons. Ik moet zeggen dat ik op enkele momenten na, mij geen moment onveilig heb gevoeld. Het geweld was niet gericht tegen het toerisme en door de protesten niet op te zoeken, schermde je jezelf ervan af. Het hoort op dit moment bij de situatie in het land en wij namen het vliegtuig om Nicaragua te leren kennen. Het zou naïef zijn om alleen de mooie aspecten van het land onder ogen te willen komen. Een Nederlands meisje dat we spraken en vertelde dat ze haar plannen had gewijzigd omdat ze het land op deze manier niet écht kon zien, had het volgens ons dan ook niet bij het juiste eind.

We hebben Nicaragua leren kennen in zijn meest fantastische, mooie en bijzondere vorm, maar hebben ook gezien hoe pijn, verdriet en onrecht van de bevolking vorm kreeg in onrust en protesten. Ik durf wel te zeggen dat we de échte Nicaragua hebben ontmoet tijdens onze vakantie. "