Granada

Donderdag 10 mei 2018 

"Onze dag begon al vroeg. Gezamenlijk met onze jetlag lagen we rond half 7 te draaien in bed. Na een paar uur slapen, waren we alweer vroeg wakker. Het begrip 'jetlag' kennen we allemaal, maar hoe het voelde had ik nog nooit ervaren. Dié ervaring was ik na deze vakantie in ieder geval rijker. Rond een uur of 8 namen we de minibus richting Granada. Het openbaar vervoer is prima geregeld in Nicaragua. Na een uur waren we al in de volgende stad. Een kleurrijke en koloniale stad, waar op iedere hoek van de straat latin muziek klinkt en alle gebouwen geverfd zijn met mooie, felle kleuren. We voelden ons meteen thuis. Ons hostel, Oasis, was een echt backpackers hostel en van alle gemakken voorzien. Een koelkast, waarin iedereen zijn gelabelde eten kon leggen, een gezamenlijke keuken en een verkoelend zwembad. We ploften onze tassen neer in onze kamer en verkenden de stad. De straten waren druk. De vele locals krioelde over de kleine marktjes en ook wij wurmden ons er doorheen. De rust vonden we terug in het centrale park. Een idyllische plek met vele bomen en een uitzicht op de bekende gele kathedraal. Waar we die dag voor 1$ naar boven gingen om het mooiste uitzicht over de stad te verkrijgen. En dat moest natuurlijk vastgelegd worden op beeld.

Met de Lonely Planet in onze hand gaven we onszelf een city tour. Van het centrum naar het strand en van het strand regelrecht naar het zwembad in ons hostel. Aan de hitte waren we namelijk nog lang niet gewend en het zweet liep in straaltjes over onze ruggen. Een break in het zwembad was daarom zeker niet verkeerd. Na 2 uur konden we er weer tegen aan en maakten we nogmaals een ronde door de stad. 

De jetlag hakte er bij mij nog steeds in, wat resulteerde in erge hoofdpijn en vermoeidheid. Terwijl Sander de broodjes hamburger verzorgde, kroop ik een uurtje onder de lakens. In de hoop dat de jetlag over zou gaan. Die avond kaartten we bij het zwembad met een Toña in onze hand. Wat een heerlijk bier is dat! Als het aan ons ligt mag het zelfs bij het ontbijt geschonken worden! Met alle mooie momenten van de dag kropen we het bed in. Met de ventilator op het hoogste standje probeerden we in slaap te vallen. Maar om 4 uur zat ik alweer rechtop in bed. De jetlag wilde mij maar niet met rust laten.. met moeite hield ik het vol tot half 7. " 

Vrijdag 11 mei 2018 

"Het voordeel van zo vroeg wakker zijn is dat je nog een lange dag voor de boeg hebt. De avond ervoor hadden we geïnformeerd naar het huren van fietsjes, om mee naar Apoyo de lagoon te fietsen. Het moest een uurtje fietsen zijn, werd ons verteld, ongeveer 6 km. Met in onze gedachten dat wij als echte Nederlanderse fietsfanaten dit wel sneller konden.

Het fietsen ging ons goed af. Langs de snelweg met grote trucks fietsten we het eerste half uur vrolijk door. Voordat we de afslag moesten nemen wilde Sander bij een klein kraampje langs de weg een tweetal ijsjes bestellen. Met zijn beste handgebaren, of in dit geval tonggebaren, probeerde hij de ijsjes te bestellen. Helaas keerde hij terug met een blikje 7-up. Of het lag aan zijn tongebaren of dat de jongen simpelweg geen ijs had, weten we nog steeds niet. Na het verkoelende drankje staken we de weg over en sloegen we een zijweg in. Een zijweg vol gaten, stenen en hobbels, waar fietsen simpelweg onmogelijk was. In de hitte liepen we met de fiets aan onze hand een uur omhoog. Weer waren we erin geluisd. Een uurtje fietsen? Amehoela! Na 2,5 uur fietsen strandden we in een dorpje boven op de vulkaan, waar we perfect uitzicht hadden op de lagoon. Een fantastisch  uitzicht wat ons even deed wegdromen, maar waardoor we ons ook realiseerden dat de weg er naar toe nog mijlen ver van ons vandaan was. Lichtelijk teleurgesteld fietsten we terug. Met de fiets over de grote stenen, want de fietsverhuurder had ons immers voorgelogen en dát zou hem duur komen te staan. Ik fietste al een paar meter vooruit totdat ik Sander opeens iemand vrolijk hoorde begroeten. Het was een werknemer uit het hostel waar wij verbleven. Hij had ons herkent. Hij zag ons zoeken naar de weg, de weg naar het kraakheldere kratermeer. En wat bleek nou; we hadden op het moment dat we omgekeerd zijn, nog maar een klein stukje gemoeten. Als een boer met kiespijn lachten we de man tegemoet, maar eigenlijk konden we wel door de grond zakken. Het idee dat we hadden opgegeven, voor iets dat mijlen ver weg was, was nog te behappen. Maar dat we hadden opgegeven terwijl we nog maar 500 meter moesten fietsen, deed stiekem heel veel pijn. Verbitterd fietsten we terug naar Granada en deden we alsof we de man nooit ontmoet hadden.

Eenmaal in het hostel wasten we al het zand en stof van onze lichamen. Het zwembad  in het hostel was maar klein, maar daardoor niet minder fijn! In een grote stad is een zwembadje eigenlijk wel een must als je op reis bent. Want het uurtje verkoeling zorgde ervoor dat we daarna weer fit genoeg waren voor een klein rondje door de stad.  We brachten de fietsjes terug en aten in het hostel. Tijdens het eten kwamen we in gesprek met drie Duitse jongens, met wie we wat kletsten. Ze vroegen of we ook naar de Tree house party gingen en we maakten in onze ogen een afspraak om samen de jeep van 20.00 uur te pakken richting het feest in de jungle. Gedoucht en wel zaten we klaar in de gemeenschappelijke ruimte van het hostel. Het werd al snel 20.00 uur, maar de Duitsers waren nergens te bekennen. Na een tijdje wachten besloten we de knoop door te hakken en met z’n tweeën een Toña te gaan drinken in de stad. Achteraf gezien de beste beslissing die we hadden kunnen maken. Om half 2 in de nacht schrokken we beiden wakker van harde knallen en gillende mensen. Vrijwel meteen beseften we dat het de protesten moesten zijn. De eerste paar minuten lagen we gespannen in bed, maar door de vermoeidheid sliepen we er uiteindelijk doorheen. De volgende dag hoorden we dat de mensen in de jeep richting de Tree house door een aantal gemaskerde mannen met manchettes waren bedreigd en dat de mensen niet terug konden keren naar het hostel, omdat er in onze straat voor het hostel grote problemen waren ontstaan. Wat was ik blij dat we die avond op tijd naar bed waren gegaan en dat de jongens ons hadden laten zitten in onze party outfit." 

Zaterdag 12 mei 2018

"De protesten waren in het hele land opgelaaid en dat gingen we die dag nog merken. Uitgeslapen verlieten we het hostel en namen we de chickenbus richting Rivas. De chickenbussen zijn oude Amerikaanse schoolbussen die in Nicaragua hun laatste jaren nog dienen als lijnbussen. Het is een echte droom om een dergelijke bus om te toveren tot camper en er de hele wereld mee over te touren. De tocht naar Rivas verliep soepel. We werden gedropt op het centrale busstation, waar honderden taxichauffeurs ons op stonden te wachten als een stel hongerige leeuwen. Voor $7 per persoon wilden ze ons wel richting de haven brengen. Gelukkig kennen we dat soort praktijken en weten we dat we beter een stukje kunnen lopen om aldaar een taxi te pakken. Voor $2 in totaal werden we door een blij potig mannetje richting de haven gereden. Die $12 konden we alweer ergens anders aan besteden! Check! Eenmaal in de haven kregen we van een touroperator te horen dat het niet verstandig was richting Ometepe te reizen. Op het hele eiland waren wegen afgezet met roadblocks. Daar stonden we dan. En nu? We hadden onze hele reis gepland, om te voorkomen dat we onszelf iedere dag moesten afvragen waar we de volgende nacht zouden slapen. Maar vanaf dat moment veranderde de hele reis. We annuleerden alle overnachtingen die gepland stonden en leefden met de dag. Iedere dag keken we wat er mogelijk was en welke wegen vrij waren. Niet bepaald de vakantie die we in onze gedachten hadden, maar veiligheid boven alles. Hector, de touroperator, raadde ons aan meer naar het zuiden te vertrekken, waar de protesten rustiger waren. Voor $10 per persoon wilde hij ons wel brengen naar San Juan del Sur. We wisten dat we keihard opgelicht werden en tien dollar per persoon veel te veel was, maar op dat moment konden we niet anders. Jammer genoeg wist óók hij dat. Samen met Adam en Megan, een stelletje uit Florida, stapten we bij Hector in en reden we richting “la playa”. San Juan del Sur (SJDS) stond eigenlijk niet op de planning omdat het vooral draait om feesten, veel drinken en vervolgens met je dronken kop dingen doet waar je de volgende dag spijt van hebt. Onze dagen SJDS waren ietsjes anders, maar ook wij pakten ieder happy hour mee. Het was een klein surfers dorpje met leuke, hippe winkeltjes en leuke strandtentjes. Zeker geen slechte plek om de onrust in het land te vermijden. We sliepen voor een prikkie in een dorm in hostel Casa oro. Een dorm is een kamer die je met meerdere mensen deelt en tijdens ons verblijf in SJDS deelden we hem met drie andere mensen. De avond naderden en Sander en ik namen plaats rond de tafel. Ik was lichtelijk teleurgesteld dat we het niet hadden gehaald tot Ometepe, namelijk één van de redenen dat ik Nicaragua wilde bezoeken. Maar flexibel als wij zijn, maakten we meerdere opties om onze reis te vervolgen. We gingen die nacht naar bed, zonder te weten wat de volgende dag ons ging brengen, maar ook dat voelde vertrouwd. Alles zou goed komen en we zouden er het mooiste van maken."